Eerste ervaringen

Hallo allemaal,

Daar zijn we dan, met onze eerste blog vanuit Peru. De vliegreis was lang, maar verliep goed. Totdat er achter ons een meneer ziek werd. Er kwamen stewardessen aanlopen en we hoorden ‘misselijk’ en het zakje kwam tevoorschijn. Te laat! Want de restjes eten vlogen tussen onze stoelen door op onze stoelleuning en op onze dekentjes. Vanwege de geur besloten we onze stoelen even te verlaten en bij de stewardessen op bezoek te gaan. Na een tijdje met hen gekletst te hebben en wat cola gedronken te hebben dachten we dat de kust weer veilig genoeg was om terug te keren. Op de geur na was dat ook zo. Zonder verdere problemen kwamen we om 18:55 (Peruaanse tijd) aan in Lima.

We waren nog even bang dat onze koffers niet mee waren gekomen aangezien de band al bijna leeg was en onze koffers nog niet te zien waren. Gelukkig kwam er na lang wachten nog een hele lading bagage aan, waaronder onze tassen. Toen door naar de tassencontrole. Hier viel ons vooral het langzame tempo en het niet-praktisch denken van de mensen op. De afgelopen dagen hebben we ons hier nog wel vaker over verbaasd… 

Gelukkig vonden we onze taxichauffeur al snel. We moesten alleen nog wel even geld pinnen om hem te kunnen betalen. We hebben vier automaten (van dezelfde bank) geprobeerd maar het lukte niet. Toen wij vroegen of er misschien nog een automaat was van een andere bank, vond hij dit een erg slim idee van ons. Hij had hier zelf niet over nagedacht. Hij bracht ons naar een andere bank, en hier lukte het gelukkig wel. Het verkeer was ook een grote belevenis. Iedereen rijdt hier constant met alarmlichten aan, toetert en voorsorteren hoeft hier ook niet. Want als je links staat, kan je ook best gewoon rechts afslaan. Op een driebaansweg met z’n vieren naast elkaar rijden is ook geen probleem en stoppen voor zebrapaden kennen ze hier ook niet. Stoplichten zijn weer een verhaal apart. Wij hebben er al een spel van gemaakt: wie als eerst het stoplicht gevonden heeft. Ze staan namelijk verstopt en op de meest onlogische plekken. Daarnaast loopt en rijdt iedereen gerust door rood terwijl de politie toekijkt en niets doet.

Na een rit van ongeveer 45 minuten kwamen we aan bij ons verblijf. We werden heel vriendelijk ontvangen door een lief vrouwtje (Berna) en kregen gelijk thee aangeboden. Nu bleek pas hoe lastig het was om niet zo goed Spaans te kunnen spreken. Want de vrouw vroeg en vertelde van alles en het meeste begrepen we ook wel, alleen vonden we het lastig om te antwoorden. We zijn snel naar bed gegaan, want voor ons gevoel was het inmiddels vier uur ’s nachts.

De volgende ochtend had Berna voor het ontbijt gezorgd en konden we zo aanschuiven. Ze wees ons de weg naar de supermarkt en heeft ons naar de bus gebracht zodat wij naar Miraflores konden gaan. Miraflores is een wijk in Lima met een mooi park en veel winkels. Het was inmiddels tijd voor het middageten. Er waren allerlei eettentjes en we hadden van alles uit kunnen proberen. Maar toen wij de McDonalds zagen was onze keus snel gemaakt en gingen we voor heerlijke patat en een McChicken. Na het eten zijn we naar het park gegaan en zijn we daar lekker gaan zitten. Daar kwam een oud vrouwtje naar ons toe. Ze begon tegen ons te kletsen, maar wij verstonden er niets van. We zeiden ook tegen haar dat we haar niet verstonden, maar hier trok zij zich niets van aan. Ze bleef maar praten, wel tien minuten lang. Soms haalden we er een paar woorden uit, zoals: ‘Plastic, karton, vader, muziek en tasjes’. Het leek een erg samenhangend verhaal. Ze begon zelfs nog een liedje voor ons te zingen.

Vervolgens zijn we verder gaan lopen. En ineens ontdekten we dat we inmiddels heel dicht bij de zee gekomen waren. We hebben hier heerlijk een tijdje gezeten en van het uitzicht genoten. Hierna zijn we met de bus naar huis gegaan. Dat was nog een hele belevenis, zouden we namelijk in de goede bus zitten? Eerst dachten we nog de bus links af zou slaan, aangezien hij links voorgesorteerd stond. Maar nee, we zijn in Lima, dus de bus kon toch op het laatste moment nog de goede baan op en netjes rechtdoor rijden. We herkende de halte waar we uit moesten stappen, maar hoe werkt dat hier? De bus stopte wel, maar de deur ging niet open.. Helaas was er niemand anders die ook uit moest stappen, dus de bus reed, met ons, door naar de volgende halte. Gelukkig moesten er daar wel mensen uit en weten wij nu voor de volgende keer hoe de deur open gaat. Al doende leert men zeggen ze dan. 

De volgende dag vroeg Berna naar onze plannen van die dag. Maar die hadden we nog niet echt. Ze vroeg of we met haar mee wilde gaan. Ze vertelde wat ze van plan was, maar omdat we haar niet verstonden, hadden we ook geen idee wat ons te wachten stond. We gingen met ‘de metro’. Een soort snelbus. De bus kwam aanrijden, en wij dachten dat deze al helemaal vol was en dat we er niet meer bij zouden kunnen. Vol = vol. Maar de mensen hier denken daar blijkbaar anders over want we werden gewoon met z’n allen naar binnengeduwd. De deur ging echt nog maar net dicht.

Toen we uit ‘de metro’ stapten merkten we gelijk dat we in een heel andere buurt terechtgekomen waren. In de buurt van ons verblijf kan je gewoon rustig over straat lopen. Maar hier werden aan alle kanten allerlei producten aangeboden en werden door allerlei mensen nagekeken en nageroepen. We bleken uiteindelijk naar de kerk te gaan. Een katholieke kerk, we verstonden er niet veel van maar het was wel een hele belevenis. Vervolgens heeft Berna ons rondgeleid langs allerlei kerken en centrale plekken zoals Plaza del Armas.

Voor vandaag hebben we nog niet echt concrete plannen. Maar er komt wel een vriendin van Nienke die inmiddels al drie maanden in Lima is. We gaan met z’n drieën verder de stad verkennen.

Voor de mensen die het nog niet weten. Je kunt je inschrijven voor de mailinglijst. Je krijgt dan automatisch een mail als er een nieuwe blog is geplaatst.

Tot de volgende keer!